Powitanie

Na początku: Świadectwo Alicji 

​

Moja mama miała 14/15 lat, kiedy poszła z klasą i nauczycielem nad jezioro na lekcje pływania. Dzieci jeździły na rowerach na przedmieściach niedaleko Wrocławia (Breslau), Polska. Alicia nie umiała jeszcze pływać. Nauczyła się pływać w wieku 19 lat. 

Wszystkie dzieci były w wodzie. Alicja postanowiła odsunąć się od grupy idąc po wodzie. To właśnie wtedy wpadła do głębokiej dziury. Zaczęła tonąć, woda dostała się do jej płuc, wiosłowała ratując życie, ale nie umiejąc pływać, nie mogła się utrzymać. W pierwszej chwili myślała, że umrze, ale w następnej wołała do Boga, aby ją ocalił. W tym samym przypadku poczuła silne, męskie dłonie na biodrach, które poruszały ją w wodzie, gdzie czuła grunt. Wytarła wodę, rozejrzała się, żeby podziękować swojemu wybawicielowi, ale nikogo tam nie było. Woda była mętna, więc czekała, myśląc, że jej wybawiciel w końcu podejdzie, by mu podziękować. Zdziwiła się, gdy nikt się nie pojawił. Zdając sobie sprawę, że jej grupa nawet nie zauważyła jej zniknięcia, Alicia zrozumiała, że to Bóg uratował jej życie. Do dziś zeznaje, że pamięta uczucie tych silnych dłoni na biodrach, jakby to wydarzyło się wczoraj.

​

Świadectwo mojej mamy na zawsze ukształtowało moje życie. Dorastając, słyszałem to wiele razy. Płomień w jej oczach – czasem ze łzami – zapał i szacunek w jej głosie oraz drżenie rąk nigdy nie pozostawiły we mnie wątpliwości, że jej historia nie jest prawdziwa.